Dres

Podbudowany za pośrednictwem znaczków adidasa i nike’a męskością Beckhama i chwałą Ronaldo idzie środkiem wąskiego chodnika.

Dłonie w ortalionowych kieszeniach spodni. Wypycha je maksymalnie na boki, by na wąskim chodniku samemu być nieco szerszym (chuj że w biodrach).

Idzie pewnym krokiem na cienkiej zdartej podeszwie numer 41.

Czapka groźnie przekrzywiona, spod której rzuca kurwy i chuje ku przestrodze porządnych obywateli i młodszych kolegów z gimnazjum.

Do tego regularne splunięcia znaczące teren, by wszystko było jasne.

Chciałby straszyć innych, a najbardziej boi się sam.

Że wcale nie jest straszny.

Że za chudy.

Że nie wie, co to będzie.

Że dres dawno niemodny, wygrzebany przez matkę w lumpie.

I będą się śmiać.

A wtedy on jeszcze bardziej przekrzywi czapkę i dołoży kilka kurew ekstra. 

Jeszcze bardziej będzie musiał straszyć.

Zejdźcie mu z drogi.

Przestraszcie się.

Niech chłopak ma.